De nieuwe Kracht is in de bus gevallen, met Boulah op de cover. Bonnita Postma heeft dat vriendelijke gezicht mooi geportretteerd. De bijnaam van Boulahrouz is ‘de Kannibaal’, vanwege zijn messcherpe manier van verdedigen. Op de foto’s en filmpjes die ik bekeek ter voorbereiding van het interview (zie eerder logje) had hij altijd een verbeten, vertrokken kop. Maar dat waren actiebeelden, Boulah aan het werk op het voetbalveld. Ik vond één foto waarop hij vrolijk keek, een trouwfoto. Sabia, heet zijn vrouw. Na afloop van het interview vroeg ik of ze Italiaanse was. ‘Dat dacht ik eerst ook,’ zei Boulah. ‘Ik hoopte het. Ik stuurde haar een sm’s je: “where’re you from?”  Toen ze terug sms’te “I’m from Turkey” dacht ik: “O mijn god, nee.”‘

We moesten allemaal lachen, Boulah, zijn Italiaanse woordvoerster en ik. Achteraf snap ik niet eens helemaal waarom. Oké, Turken en Marokkanen, dat botert niet altijd. En hij wilde graag naar Italië in die tijd (misschien nog), hij was in elk geval de taal aan het leren, zo had hij verteld. Maar toch. Nu denk ik: had ik maar even doorgevraagd. Al was het maar vanwege mijn eigen nieuwsgierigheid. Zelfs als de recorder uit staat en het schrijfblok is dichtgeklapt, moet je als interviewer blijven vragen stellen.

Lees hier het interview.