Het is vooraf altijd spannend hoe een interview verloopt. Je kunt je nog zo goed voorbereiden, maar als een geïnterviewde alleen maar ‘tja’, of ‘eh’ of ‘daar vraag je me wat’ zegt, schiet het niet op. Gelukkig is me dat nog nooit overkomen. Even was ik er bang voor met Khalid Boulahrouz. Aardige jongen, hoorde ik van alle kanten, sociaal voelend ook, en dat moest ook wel, want hij had zelf zijn diensten aangeboden bij KWF Kankerbestrijding. Te beginnen met een interview voor Kracht. Aardig dus, maar wel een voetballer hè. Dus geen prater. Dacht ik. Ook omdat zijn woordvoerster vooraf had gezegd dat Boulah interviews lastig vond. Later kon ze zich niet meer herinneren dat ze dat gezegd had. Misschien had ik het ook wel verkeerd begrepen (de woordvoerster is een Italiaanse). Feit is dat Boulah zo’n twee uur lang vlot en welwillend antwoord gaf op al mijn vragen. Over zijn vader, die aan kanker overleed toen hij vijftien was, over de cultuurverschillen tussen Marokkanen en Nederlanders als het om ziekte en dood gaat, over het geloof, en zelfs over zijn te vroeg geboren – en overleden – dochtertje. Het werd een boeiend, geanimeerd gesprek, en dat was zeker niet alleen aan mijn kwaliteiten als interviewer te danken. Na afloop was ik zo blij en opgelucht, dat ik de fotosessie met fotografe Bonnita Postma als een waar feest ervoer. Ook weer omdat Boulah – ongetwijfeld vanwege het goede doel – alle tijd nam en met hem liet doen wat nodig was. Zelf liet ik me door Bonnita gewillig gebruiken als tassendrager en schermophouder.

Boulah had een Oranjeshirt meegenomen, dat hij voor het oog van de camera signeerde (foto’s zouden later voor promotiedoeleinden gebruikt worden).

Ter plekke bedacht een medewerkster van KWF dat een aantal gesigneerde ballen ook nooit weg was. Ze snelde naar de speelgoedwinkel en kwam terug met een zak voetballen.