Een tijdlang beschouwde ik mezelf als onderwijsjournalist. Dat begon ooit met een interview. Jan Obbeek, leraar op een kalme scholengemeenschap in Haarlem-Zuid, vertelde over de jaren dat hij les gaf op het zwarte Montessori College Oost in Amsterdam. Hij begon enthousiast en idealistisch, maar raakte gaandeweg steeds meer gefrustreerd. Vooral het seksisme en de homofobie van de jongens stuitten hem tegen de borst. Het interview (hier te lezen) sloeg in als een bom. Nooit kwamen er op een publicatie van mij meer reacties dan toen. Tientallen brieven van lezers (zowel boze als begripvolle), GeenStijl publiceerde – ongevraagd – het interview (waar ook weer honderden mensen reageerden), Obbeek werd door alle actualiteitenprogramma’s gevraagd (hij zei van schrik tegen allemaal nee). Dat een interview met een leraar zoveel emoties kon oproepen vond ik fascinerend. Het onderwijs liet mij vanaf toen niet meer los. Ik ging op reportage naar scholen met veel allochtone leerlingen, hield een rondetafelgesprek met deskundigen over het pedagogisch klimaat op zwarte scholen en interviewde Turkse en Marokkaanse jongeren over hun schoolcarriere. Langzaam raakte ik ook in andere aspecten van het onderwijs geïnteresseerd, los van de zwarte-scholenproblematiek, en schreef daarover voor de onderwijspagina van NRC Handelsblad en J/M.
Door omstandigheden (zoals de opheffing van de onderwijspagina van NRC) kon ik sinds een jaar of wat mijn onderwijsverhalen niet goed meer kwijt en ben ik me meer op andere journalistieke domeinen gaan richten. Maar dat wil niet zeggen dat de interesse er niet meer is. Toen ik hoorde dat Trudy Coenen, destijds collega van Jan Obbeek aan het Montessori College Oost, lerares van het jaar was geworden, heb ik haar onmiddellijk gevraagd voor een interview in NRC Next. Coenen reageerde destijds fel… Enfin, lees maar.
das lang geleden. jammer dat de lettertjes zo klein zijn, kan het niet lezen, helaas.
ik heb overigens de reactie van coenen niet begrepen
toen. ik heb haar een compliment gegeven in dat interview, dat ik haar een hele goede lerares vond. echter: zij stelde, en de helft van de reacties met haar, dat een leraar les geeft. punt. uit. verder niet. het was voor mij ONMOGELIJK, om niet te praten over alles wat er in de wereld gebeurde waar wij deel van uitmaken. coenen was daar radicaal tegen!!!
ik vind het erg leuk voor haar dat ze lerares van het jaar is geworden (hoe werkt die punten telling?). helaas sloeg ze de plank een paar keer mis in de kritiek op mij..” ga jij maar quatre mains spelen. coenen is vergeten dat ik de school rap heb gemaakt in de studio, met een groep van 25 leerlingen, allemaal verschillende nationaliteiten. ik wilde niet naar die praat programma s omdat ik dan de Wilders zou zijn. ik ben zelfs op facebook een NEgeert Wilders kampagne begonnen, ben helaas geblokt. had razend veel volgers maar werd eraf gehaald (om geen reden. je moet een echt persoon zijn). coenen valt in de politiek correcte hoek. toch was zij het die voor hoer werd uitgescholden. ik begreep haar harde, consequente aanpak. ik stlede me daarentegen zeer open op. uit nieuwsgierig heid. en het grootste verschil met coenen. zij wist het altijd voor elkaar te krijgen de t klassen te krijgen. dat zijn klassen met allochtonen die als ze hoogopgeleide ouders hadden gehad op het vwo hadden gezeten. ik had basis klassen, recht uit de woestijn. laagste vmbo groep. niks mis mee, maar een wereld van verschil .
ik merk dat dit onderwerp me nog steeds emotioneert. omdat ik tegenover coenen in een tv programma fout ben en zij goed, dat raakt me.
enfin. nu verder met de stirjd op een witte school. andaag begonnen tijdens de middag surveillance de kantine schoon te maken. geheel vrijwillig. kinderen gooiren zoveel brood weg, je wilt het niet weten. ouders weten dat ook niet. ze hebben geen benul anders zouden ze dat brood niet meekrijgen. een rotzooi in die kantine onvoorstel baar.
vandaag heb ik tijdens de pauze een half uur geraapt, zakjes, brood, chips, boterhammen etc.etc.
de kinderen keken niet eens verbaasd. morgen doe ik het met een collega. elke dag een extra collega. zonder commentaar. we leggen niks uit. opvoeden is voorleven. ik ruim op, in stilte. op vakantie zag ik wat 5 wees kinderen in een uur aan zooi van het strand haalden. het waren wees kinderen, in Bali. de troep werd in een lokaaltje op een hoop gegooid. die berg was immens. om de kinderne te confronteren met wat ook zij weggooien. ik ga een dezer weken (stiekem) alle zooi verzamelen van onze leerlingen en dat uitspreiden op de trappen van het ECL. of ik bouw een klein kinder kamertje in de kantine. om vervolgens al de troep van een week op te deponeren (mij part een maand). vervolgens wil ik een aparte stapel maken van het weggegooide brood (het doet pijn aan je ogen). met daarnaast fotoos van kinderen met honger. niks uitleggen. alleen maar confronteren. verder gaat alles goed.
en jij?
vr.gr.Jan Obbeek
Ha Jan,
Bedankt voor je reactie, leuk om van je te horen. Ik begrijp jullie allebei heel goed, jou en Trudy. Van mij had jij ook Leraar van het Jaar mogen worden, al was het maar omdat je destijds voor een geweldig interessante discussie hebt gezorgd. Jij bent net zo’n onderwijsmens als Trudy, maar op een of andere manier zijn jullie tegenpolen. Twee kanten van een medaille. Boeiend om te horen hoe je op het ECL nu toch ook een opvoedkundige missie hebt 🙂 Misschien moeten we daar eens over verder praten!
hartelijke groet, brigit