Age zingt 'Het zal je kind maar wezen'
Nooit eerder had ik, op wat tweets na, geschreven over mijn gehandicapte kind. Anders dan collega’s als Annemarie Haverkamp, Sanne Kloosterboer en mijn vriendin Elise van der Velde kon ik kennelijk de woorden niet vinden, of misschien had ik er gewoon geen behoefte aan. Daar komt bij dat onze zoon Age (bijna 16) lang niet zo erg gehandicapt is als Job, Yaël en Ties. Het schoolse leren gaat hem moeilijk af en ook in andere dingen is hij trager dan de meeste kinderen; het reguliere onderwijs was niet voor hem weggelegd. Kortom: een zorgenkind van jongsaf aan, maar niet zo een dat bij de geboorte de wereld van zijn ouders op zijn kop zette.
Kort voor de zomer waaide er toch ineens een idee voor een artikel over Age in mijn hoofd. Het zou moeten gaan over het dilemma waar je voor staat als hoopopgeleide ouder met een ‘beperkt’ kind: vechten (om te voorkomen dat hij/zij buiten de maatschappij komt te staan) of berusten in zijn/haar handicap (scheelt stress en wanhoop en frustratie). Een kwestie die door de jaren heen bij ons altijd wel gespeeld heeft, al was er geen speciale reden of aanleiding om nu dat verhaal te willen schrijven – misschien dacht ik zelfs wel in de eerste plaats aan brood op de plank. De krant zei ja en ik schreef het stuk.
Ik interviewde bevriende ouders in hetzelfde schuitje, sprak met deskundigen en besefte door de gesprekken met hen dat er helemaal geen sprake was van een ‘dilemma’. Om te zorgen dat Age zijn talenten zou kunnen benutten, zou ik, samen met zijn vader en anderen die in hem geloven, verdomde hard moeten werken. Berusting van onze kant betekende een langzame maar zekere gang naar een geïsoleerd, onbevredigend en waarschijnlijk eenzaam bestaan. Dat heeft veel te maken met de manier waarop in Nederland naar gehandicapten wordt gekeken, zo realiseerde ik me: als zwakke, te beschermen wezens zonder eigen wil of karakter, die het best af zijn tussen lotgenoten.
De krant vond het stuk ‘te particulier’ en wilde het uiteindelijk niet plaatsen. Een mislukt project, op het eerste gezicht, zoals ik er als freelancer ieder jaar wel eentje heb, it’s all in the game. Moedig voorwaarts.
Met Age en vriendin in Artis
Maar wat heet mislukt? Ons leven zal dankzij dat stuk, mijn eigen stuk, nooit meer hetzelfde zijn. Zo besloot ik prompt om Age weg te halen bij de zorgboerderij waar hij stage liep, en te zoeken naar een stageplaats waar hij in zijn element zou zijn: vorige week mocht hij, als theatergek, alvast een dag meelopen met de beheerder van een cultureel centrum en had de tijd van zijn leven. Wordt hopelijk vervolgd. Kort daarvoor hadden hij en ik de stoute schoenen aangetrokken en gevraagd of hij als ‘speciaaltje’ mee mocht doen in een ambitieuze musicalklas, met gewone kinderen. Dat mocht. Op proef weliswaar, maar, zoals Erwin Wieringa zei, een van mijn geïnterviewden: ‘gehandicapten hebben ook recht op mislukkingen’. Age is het daar van harte mee eens. In zijn woorden: ‘Van proberen kan je leren.’
Prachtig verhaal.
Ik hoop nog wel dat het stuk het publiek krijgt dat het verdient!
Misschien Brigit, moest je het verhaal wel op de eerste plaats voor jezelf schrijven om tot deze mooie conclusie te komen, hoewel ik er nog steeds van overtuigd ben dat veel ouders zich er in zullen herkennen en meer zich er door gesterkt voelen. Ik-wij- in ieder geval wel. Het heeft er mij toe gezet, onze Y. veel meer te volgen in wat haar talenten zijn en me minder te laten leiden door de -beperkte- wegen die voor onze kinderen al uitgestippeld lijken te zijn.
Jee, wat een mooi verhaal Brigit. En ‘van proberen kan je leren’, zo is het!
Heel erg fijn dat het voor jullie als geïnterviewden ook dat effect heeft gehad, Luus!
@Elise Ik laat het er niet bij zitten, hoor. Maar het gaat niet per se om dit stuk in deze vorm. Misschien was het wel een vingeroefening voor een boek of zo 🙂
Een verhaal dat je leven verandert en vooral dat van Age in positieve zin. Als dat nog niet de mooist denkbare uitkomst is van geschreven woorden… Dapper en krachtig dat je ook je ‘mislukkingen’ hier deel. Voor ge-luk is blijkbaar soms mis-luk nodig.
Mooi gezegd, Annemarie! #gelukmisluk
Jammer dat de krant je verhaal niet wilde plaatsen, Brigit, want deze weblog is een echte teaser. En mooi dat je verhaal dit bijzondere gevolg heeft! Ook al heeft Age vanzelfsprekend ook recht op zijn mislukkingen, ik hoop voor hem en voor jullie dat zijn schreden op het musicalpad hem veel geluk en plezier zullen brengen!
Dank je wel voor je goede wensen, lieve J!
Wat ben je toch een positieve, krachtig mens. Mooie stukken schrijf je, wat ze ook beweren.
@Christel Niet overdrijven. Maar toch bedankt 🙂