foto: united photos de boer
Het is alweer zeven jaar geleden, maar het blijft een van mijn merkwaardigste vraaggesprekken. Voor de rubriek Lusten & Lasten van de Volkskrant zou ik Leny van Schaik interviewen, een in Haarlem bekende koordirigente. We zouden praten over de turbulente periode in haar leven waarop ze, getrouwd en wel, verliefd werd op een vrouw die ook getrouwd was (met een man). Intussen waren haar vriendin en zij al heel wat jaren bij elkaar, en hadden ze – zo meen ik het mij te herinneren – allebei goed contact gehouden met hun ex-man.
We hebben ons geïnstalleerd in een klein cafeetje aan het Spaarne, ik zet mijn cassetterecorder aan en nog voor ik mijn eerste vraag gesteld heb, barst Leny uit in huilen. Ze begint te vertellen over haar slikproblemen, en dat ze zo blij is dat ze er sinds kort voorzichtig over durft te praten met mensen. Veertig jaar lang had ze voor de buitenwereld verborgen gehouden dat vanwege verkrampte slikspieren eten een crime voor haar was.
Een of twee keer doe ik een poging om het gesprek naar het oorspronkelijke onderwerp te leiden, maar ik zie al snel dat dat niets gaat worden omdat ze met haar hoofd ergens anders is. En, denk ik nu (zeven jaar later en enige ervaring rijker): omdat ze DIT verhaal in de krant wil. Ze heeft besloten dat dit haar coming out moet worden. Ik heb me er graag voor geleend, en het interview – in overleg met Leny – niet aan de Volkskrant maar aan Haarlems Dagblad aangeboden. Want in Haarlem, waar iedereen haar kent als de succesvolle en joviale dirigente, zou haar relaas pas echt indruk maken. Het was mijn eerste verhaal voor het HD. Mijn laatste verscheen alweer bijna anderhalf jaar geleden. Binnenkort hoop ik eindelijk weer eens te gaan schrijven voor de oudste krant van Nederland.
Wat heerlijk om te lezen dat er nog meer mensen zijn met een slikfobie.
Ik heb er zelf al 20 jaar last van en ik heb het intervieuw gelezen met een lach en een traan .Dank je wel.
Lieve Brigit,
Je zal er niet veel van hebben gemerkt, maar jij komt nog regelmatig in mijn gedachten voor. Omdat jij precies op het juiste moment kwam om te doen waar ik veertig jaar tegenop zag, namelijk vertellen waar ik mee zat. . En wat heeft dat prachtig uitgepakt. Ik slit dat het een lieve lust is.
Wat ik ook zo mooi vond is, dat jij het zo integer aanpakte: Jij zei dat je het artikel wat je er over ging schrijven twee weken zou laten liggen, en als ik dan nóg vond dat het gepubliceerd kon worden, jij dat dan zou doen. En niet, wat aanvankelijk de opzet van je was, in de Volkskrant, maar in het Haarlems Dagblad, waar voor mij nog veel enger voelde.
Terwijl ik dit schrijf komen de tranen toch weer opzetten, maar dat is bij mij gauw gebeurd.
Bedankt dat je er was, nog heel veel succes met alles wat je onderneemt en natuurlijk ook veel geluk.
Hartelijke groet,
Leny van Schaik
Ook voor mij was het een memorabel interview, Leny! Fijn dat het echt helemaal goed gekomen is met het slikken! Mij komt ietsje minder eer toe dan je doet voorkomen, geloof ik, want je was al eerder ‘uit de kast’ met je kwaal als ik het me goed herinner, alleen nog niet zo publiekelijk. Jij ook veel succes en geluk, en we komen elkaar vast wel weer eens tegen! liefs, brigit