In de tien jaar dat ik interviews maak, heb ik veel inspirerende mensen ontmoet en bijzondere levensverhalen gehoord. Verhalen die je anders naar de wereld doen kijken. Gisteren had ik voor NRC Next een interview met Thiandi Grooff. Ze heeft bij haar geboorte een hersenbeschadiging opgelopen waardoor ze niet kan praten en ook verder weinig controle heeft over haar spieren. Haar ogen kijken je niet aan, en alleen zo nu en dan kun je van haar gezichtsuitdrukking iets aflezen. Haar bovenlichaam beweegt voortdurend van voor naar achter, soms grijpt ze onwillekeurig naar iets dat op tafel ligt. Ze maakt geluiden, die ze niet kan stoppen.
Tot haar veertiende werd ze als ernstig verstandelijk gehandicapt beschouwd. Alleen haar twee moeders vermoedden dat ze meer begreep dan ze kon laten blijken. In 2005 kwam de ommekeer in haar leven. Ze leerde communiceren door letters aan te wijzen. Toen bleek al snel dat ze niet het zwaar verstandelijk gehandicapte kind was waarvoor ze altijd was gehouden, maar een intelligent en eigenzinnig persoon.
Zo hebben we gisteren het interview gedaan: ik stelde een vraag, Thiandi antwoordde door het razendsnel aanwijzen van letters op een houten letterbord, moeder José hield haar pols vast en sprak de zinnen uit. Het had iets magisch. Facilitated Communication heet deze methode en hij is omstreden. Sommigen geloven niet dat de gehandicapte zelf de letters aanwijst. Ik kan me die scepsis voorstellen, maar die voelde ik niet tijdens het gesprek met Thiandi. Soms lachte ze ineens breed als ik haar een vraag stelde, waarop ze een ondeugend antwoord gaf. Na twee uur zei ze (schreef ze): “Ik ben moe, ik ga wiskunde doen”. Thiandi, in haar leven afgewezen en weggestuurd door talloze scholen (zelfs voor het Tyltyl-onderwijs voor meervoudig gehandicapte kinderen) studeert nu aan het prestigieuze Amsterdam University College.
gisteren was er een uitzendig van bnn over thiandi,
zie link: http://sites.bnn.nl/page/jzhmh2010
in die uitzending zie je duidelijk dat ze niet kijkt naar het letterbord om antwoord te geven, er si duidelijk te zien dat haar begeleiders voor haar communiceren. het hele verhaal rond om thiandi is duidelijk bedrog,
ik vind het jammer dat de ouders van thiandi haar zo op tv neer zetten
zonder te beseffen dat heel nederland duidelijk ziet dat thiandi niet degene is,
En degene daar juist niets aan kan doen in thiandi, iemand die niet kan communiceren tot z’n 14de kan echt niet zomaar een boek gaan schrijven en studeren op de universiteit,
wat ook jammer dat mogelijk ouders in een vergelijkbare situatie na het zien van deze aflevering mogelijk hoop gaan putten uit een methodiek die niet werkt.
veel kijk plezier .
verder gun ik thiandi al het beste in haar leven, maar haar ouders zouden echt beter moeten weten dan hun dochter zo open en bloot ten toon te stellen. Ik noem het een vorm van mishandeling om je dochter zo te gebruiken met haar handicap en er een slaatje uit te slaan via de boek verkoop, want uiteindelijk zijn het de ouders die het geld in hun zak steken en heeft thiandi er nooit echt iets over kunnen zeggen.
Beste Eef,
Je baseert je oordeel op een televisie-uitzending. Ik heb twee uur met Thiandi gesproken, met haar ouders, en met vele anderen, onder wie de decaan van de universiteit waar ze nu studeert. Die laatste heeft op haar beurt weer met zeer veel mensen gesproken die Thiandi goed kennen en haar jaren begeleid hebben, zoals leraren van de verschillende scholen waar Thiandi op heeft gezeten. En zij (die decaan) kwam tot het oordeel dat Thiandi thuishoort aan haar universiteit. Ze heeft er ook alle benodigde diploma’s en toelatingstoetsen voor gehaald. Inderdaad, via facilitated communication. En ja, dat ziet er wat vreemd uit. En nee, Thiandi kijkt niet direct naar het letterbord omdat ze een visuele afwijking heeft. Ze kijkt uit haar ooghoeken. Maar het is geen bedrog. Geloof me. Soms zijn de dingen anders dan ze op televisie lijken.
Wat een afschuwlijke reactie, Eef.
Hulde aan Thiandi en haar ouders, en iedereen die meehelpt om Thiandi te laten zijn en zien wie ze is.
Ik heb gelukkig iets fantastisch gezien!
Eef.. jeetje zit hier te koken op de bank. Was/ben namelijk erg onder de indruk over hoe Thiandi haar leven nu lijdt en hoe ik knap ik dit vind. Dus wilde er wat meer over lezen en kwam zo op deze site. Jouw reactie maakt me boos omdat ik het zeer onterecht vind en gemeen vind wat jij allemaal sugereert.
Ik neem het op voor Eef.
In het begin vond ik het wel indrukwekkend, maar Thiandi loopt op een gegeven moment midden in een zin weg, prima als je onwilleurige spiertrekkingen hebt, maar hoe kan ze terwijl ze bezig is met weglopen dan tegelijkertijd een zin afmaken met een bord waar ze met haar rug naartoe staat?
Ze kan geen mensen recht aankijken, en het letterbordje ook niet. Maar dat pilsje op tafel staarde ze lachend aan, rechtvooruit kijkend..
Ik vind Eef’s reactie verre van gemeen, ze wenst Thiandi ook het beste toe toch? Maar die mensen hebben een sprookje gecreeerd waarin ze zelf heilig geloven, prima voor hen, maar ik geloof het niet.
Ik heb ook de uitzending van BNN gezien, en ik vond het heel inspirerend om te zien dat iemand die zo beperkt is zich toch nog zo kan ontplooien.
Ik vind het heel knap van haar, maar ook van haar omgeving, dat ze altijd zijn blijven geloven in haar capaciteiten, ipv haar beperkingen.
En dat meisje die dat vervelende commentaar gaf gaat maar lekker in haar kortzichtige sopje gaar koken. Niks van aantrekken, dat soort mensen zitten er altijd bij.
@Brigit:
Het is onmogelijk om vanuit je ooghoeken te lezen. Om te lezen moet je scherpzien, dat doe je met de macula (of gele vlek die centraal in je netvlies zit) en om beeld op het maculagedeelte van je netvlies te krijgen, zul je recht naar de tekst moeten kijken die je wilt lezen.
Eef mag haar oordeel dan wel baseren op een televisie-uitzending van een half uur: ze geeft wel valide argumenten, waar jij niks tegen inbrengt.
Overigens zijn jouw argumenten dat anderen zeggen dat ze zelf communiceert geen bewijs dat ze ook daadwerkelijk communiceert. Een beetje googelen en je vindt genoeg stukken waarin wordt uitgelegd hoe het komt dat mensen er abusievelijk van overtuigd zijn dat FC werkt, zonder dat ze de boel actief bedriegen. Want ik denk wel dat het gros van de mensen in Thiandi’s omgeving gewoon het beste met haar voor heeft.
Tot slot: de decaan van het University College vond dat Thiandi daar thuishoorde, de decanen van 4 andere universiteiten (zoals je in het artikel opschrijft) blijkbaar niet.
Nee, ik heb geen harde wetenschappelijke of andersoortige bewijzen dat wat Thiandi zegt, haar eigen woorden en gedachten zijn. Ook wat die oogafwijking betreft heb ik geen nader onderzoek gedaan. Ik ben geen rechercheur, noch een wetenschapper. Als interviewer heb ik me tevreden gesteld met circumstancial evidence, om het zo maar eens te zeggen: tientallen, zo niet honderden mensen die Thiandi gedurende haar leven begeleid hebben, van de studenten die werken als haar persoonlijke assistent tot de Decaan van de AUC, hebben haar leren kennen als een intelligent meisje dat wel degelijk kan communiceren, zij het op een ongebruikelijke, en op het oog omslachtige manier. Een aantal van die mensen heb ik gesproken, onder wie de decaan van AUC. Zij vertelde dat ze lang geaarzeld hadden om Thiandi aan te nemen, niet omdat ze niet in haar zouden geloven maar omdat ze wisten dat het risico bestond dat mede-studenten last van haar geluiden konden hebben. Uiteindelijk hebben ze ja gezegd, na lang wikken en wegen dus, niet bepaald over één nacht ijs gaand. Anderen mogen vanuit hun luie stoel denken dat Thiandi en haar ouders de boel bedonderen, maar dat blijf ik letterlijk en figuurlijk kortzichtig vinden.
Mijn zoon heeft dezelfde oogafwijking als Thiandi. Ook van hem wordt gedacht dat hij niets ziet. Hij kijkt naar een object, wendt zijn hoofd af en reikt er vervolgens naar. Ken je hem niet goed, dan denk je dat hij ‘niet kijkt’. Tot je hem in zijn elektrische rolstoel keurig de bloempotten van de buren ziet ontwijken om zelfstandig naar het winkelcentrum te rijden. Wederom schijnbaar ‘zonder te kijken’.
Omdat hij niet praat, rare geluiden maakt, ook nog eens loenst en je niet aankijkt, verslijt je hem al snel voor gek. Tot hij keihard om een intelligente grap moet lachen of via zijn spraakcomputer precies aangeeft wat hij wil.
Pas als je zelf, face-to-face met hem communiceert, weet je dat hij alles ziet en alles snapt. En dat geldt ook voor Thiandi. Dus wie haar nooit heeft ontmoet, kan er ook niet over oordelen.
P.S. @Ludi Koning: Mijn zoon bekijkt de wereld het liefst vanuit zijn ooghoeken. Dat is niet onmogelijk.
Het viel me op in je blog op de frontpage dat je zegt dat uit de reacties hier blijkt dat er helaas nog steeds mensen zijn die Thiandi een ‘freak’ vinden. Niemand zegt hier dat Thiandi een freak is. Dat is denk ik je eigen angst/vooroordeel over gehandicapte mensen.
Ik zeg ook niet dat Thiandi en haar ouders de boel bedonderen. Ik denk dat haar ouders zeer betrokken mensen zijn die er alles aan hebben proberen te doen om uit Thiandi te halen wat zij denken dat er in zit. En dat kunnen zij waarschijnlijk beter inschatten dan ik vanachter mijn computer.
Ik hoef alleen niet ieder geval apart te zien om me een mening te vormen over facilitated communication: dat is een zeer omstreden methode waar nooit bewijs van werking is gevonden in goed opgezette onderzoeksomstandigheden. (De James Randi foundation looft een miljoen dollar uit voor degene die kan bewijzen dat FC werkt!)
In de uitzending is inderdaad duidelijk te zien dat Thiandi wegloopt in het zwembad en dat ze het gros van de keren niet eens naar de letterkaart kijkt (terwijl ze dat op sommige momenten overigens wel doet). Zoals ik al aangaf, kun je niet vanuit je ooghoeken letters lezen (probeer zelf maar eens een tekst naast je te houden die je alleen vanuit je ooghoeken kunt zien: het is onmogelijk om te lezen wat er staat).
Natuurlijk kun je als journalist je niet continu als een wetenschapper gedragen en zul jij voornamelijk het verhaal willen overbrengen. Maar het lijkt me wel de verantwoordelijkheid van een journalist dat je niet zomaar alles gelooft wat je verteld wordt (bijvoorbeeld dat vanuit de ooghoeken kijken).
Overigens wordt er in interviews met Thiandi vaak verteld dat ze aangeeft dat het getypte niet de weergave is van wat zij wou zeggen, maar van haar facilitator. Ik had bij het zien van de uitzending verwacht dat op de momenten dat ze onmogelijk de letterkaart kon zien, ook zoiets zou gebeuren. Maar dat gebeurde niet…
Nogmaals over dat ‘circumstancial evidence’: het is heel goed mogelijk dat al die mensen ter goeder trouw zijn geweest. Onze hersenen laten zich nu eenmaal graag bedriegen. En het is makkelijker om te geloven wat anderen je vertellen, dan ergens kritisch tegen in te gaan, met het risico dat je buiten de ‘groep’ valt. Zo werkt ons menselijk brein nu eenmaal.
Ik heb het elders al eerder aangegeven: als Thiandi zich zou laten testen onder gecontroleerde omstandigheden, wordt vanzelf duidelijk of zij het echt is die communiceert. Ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die dat een ‘arrogant’ voorstel vinden: waar bemoeit ze zich mee? Het gaat toch prima zoals het gaat? Maar stel nu dat het níet Thiandi is die communiceert: dan wordt haar leven geleefd door anderen die onbewust boodschappen van zichzelf doorgeven. Misschien wil ze wel helemaal niet in die collegebanken zitten! Dat is toch tragisch?
Mocht ze inderdaad zelf communiceren, dan zal er in de internationale wetenschappelijke gemeenschap meer begrip komen voor het gebruik van FC en kunnen andere kinderen ook geholpen worden (hoewel ik denk dat als FC in Thiandi’s geval wel werkt, ieder kind apart getest moet worden, omdat uit het al bestaande onderzoek naar FC blijkt dat het voor heel veel kinderen niet werkt). Bovendien kan ze dan een miljoen dollar ophalen bij James Randi. En wie kan dat geld niet goed gebruiken?
@Elise:
Ik zeg niet dat je vanuit je ooghoeken niks kunt zien, je kunt objecten lokaliseren, maar voor scherp zien heb je je gele vlek nodig. Je hebt namelijk kleur nodig om scherp te zien (als je ‘s nachts in je huis rondloopt, kun je bijvoorbeeld alleen gebruik maken van de ‘staafjes’ in je netvlies die veel minder licht nodig hebben om te werken. Met je staafjes kun je zwart-wit zien. Het nadeel van de staafjes is dat je er niet scherp mee kunt zien. Probeer maar eens uit als het vanavond donker is en je het licht uit doet). In je ooghoeken kun je ook kleuren niet goed onderscheiden. Dat kun je je nauwelijks voorstellen, maar dat komt omdat je hersenen er een mooi beeld van maken.
Voor de duidelijkheid: ik ben arts, dus ik kan op grond van alles wat ik geleerd heb tijdens en na mijn studie, wel uitspraken doen over de werking van het menselijk lichaam.
Ik herinner mij een experiment tijdens mijn studie waarbij we potloden met een verschillende kleur langzaam ons blikveld in moesten bewegen, terwijl we ons op een vast punt voor ons concentreerden. Aan de hand daarvan konden we een afbeelding van ons netvlies namaken met precies aangegeven waar het kleurzicht begon en welke kleur het verste in ons blikveld nog waarneembaar was. Dan valt je vies tegen hoe moeilijk het is om kleuren te onderscheiden in je ooghoeken.
Zo’n test zou je thuis ook kunnen doen met een tekst die je naast je houdt, terwijl je op een punt recht vooruit blijft focussen: die tekst is dan echt niet leesbaar. Je zou er nog tegenin kunnen brengen dat Thiandi na al die jaren gevoelsmatig weet hoe ver de letters uit elkaar staan en ‘blind typt’. Maar het is onmogelijk om blind te typen met één hand zonder referentie. (Probeer maar eens het toetsenbord naast je neer te zetten, terwijl je weer recht vooruit kijkt en dan met één hand blind te typen. Er komt niks zinnigs uit. Ook niet als je heel lang oefent. Daar zijn op internet ook al allemaal verhandelingen over geschreven.)
Het is inderdaad jammer dat men de neiging heeft om mensen met een handicap niet voor vol aan te zien. (Dat gebeurt al als mensen in een rolstoel zitten vanwege een dwarsleasie en verder uiterlijk, nog in spraak iets mankeren). Nogmaals: ik zeg helemaal niet dat Thiandi niets snapt. Ik zeg alleen dat ik er zeer ernstig aan twijfel dat ze communiceert door middel van FC.
Vrij simpele toepassing van Ockhams scheermes:
Er zijn twee mogelijkheden:
– Thiandi heeft zonder enige feedback in twee jaar Engels geleerd zonder dat ze werd onderwezen, wordt de eerste 14 jaar van haar leven aangezien voor analfabeet met een IQ van 30 en gaat dan studeren en voltooit een bachelorscriptie
óf
– Studenten beïnvloeden zeer sterk wat Thiandi ‘zegt’ en geven eigenlijk zelf antwoord op alle vragen, en schrijven in feite zelf de scriptie
Daarbij komt nog dat de tweede mogelijkheid overeenkomt met praktisch alle onderzoeken: als begeleider niet ziet wat de ‘aanwijzer’ heeft gezien kan de ‘aanwijzer’ daar opeens geen vragen meer over beantwoorden. Sterker nog, als de begeleider denkt dat hij heeft gezien wat de ‘aanwijzer’ heeft gezien vertelt de ‘aanwijzer’ opeens over dingen die hij nooit gezien kan hebben.
En uiteraard mogen er geen blinde testen worden gedaan met Thiandi…
Beste Brigit,
Als je jezelf als journalist serieus neemt, moet je verder onderzoek gaan doen naar de vraag of Thiandi werkelijk zelf haar boek schreef en haar studie deed of dat de helpende hand daar een beetje bij hielp. Ik verwacht van een journalist dat hij of zij onderscheid maakt tussen waan en werkelijkheid. Dat is je werk. Geloven dat het waar is, vind ik niet genoeg en is ook niet professioneel.
Geachte heer Bon,
Wat maakt dat u, zonder mij daarnaar te vragen, aanneemt dat ik géén onderzoek heb gedaan?
Beste Birgit
Ik geloof zonder meer dat je diep in de zaak bent gekropen, maar wat bewijst dat je met Thiandi communiceert en niet met haar omgeving die er alles aan doet om haar als een wonderkind te presenteren?(Ook als het allemaal waar is dan zou dat zo gaan) Je geeft tegenover A.G. Bon aan dat je onderzoek hebt gedaan. Punt. Maar je vertelt niet hóe. Omdat hij(zij?) een nare Skepticus is? Alleen anekdotisch geef je aan dat ze met gezichtsmimiek reageert op wat je zegt. Maar kan ze ook zélf antwoorden of geeft haar moeder voor haar antwoord? Eerlijk: ik weet ook niet meer over de zaak dan wat ik in de media verneem, maar het lijkt erop dat alle kritische benadering van haar communicatievermogen bij voorbaat wordt afgewezen. En als ze maar een greintje motoriek zou hebben om een hulphand te sturen… Waarom lukt het haar dan niet met een electronisch toetsenbord van dezelfde afmetingen? Er zijn ook eye-tracking keyboards. Zou thiandi werkelijk-scheef kijkend of niet-lang genoeg haar oog op een te kiezen letter kunnen houden dan is er een mogelijkheid om zonder begeleider te typen. Thiandi heb ik één keer kort gezien in een uitgaansgelegenheid. Ze botste tegen mijn vriendin aan in een ongecontroleerde beweging. Haar begeleider typte een excuus in mooie volzinnen. Van het soort die overdreven zijn in zo’n situatie. Thiandi keek niet één keer naar het letterbordje en leek volslagen onkundig van de wereld om haar heen. De BNN-uitzending had ik reeds gezien, en ik had al mijn twijfels, dus ik deed mijn best om goed op te letten. Het kwam zelfs bijna zo over dat de begeleider bijna de woorden uitsprak vóór ze bijna getypt waren! Het was ook nog eens halfduister en het contrast van het paarse letterbordje met de zwarte letters was al gering… Als Thiandi de briljante studente is die ze lijkt te zijn, dan lijkt het me dat ze niets tegen een grondige test zou hebben om te bewijzen dat ze werkelijk communiceert.
Beste Frits,
Ik heb verschillende mensen gesproken die met Thiandi te maken hebben gehad, onder wie Marijk van der Wende, de decaan van de AUC. Zij vertelde dat haar instituut, alvorens Thiandi aan te nemen, uitgebreid onderzocht heeft hoe haar schoolcarriere verlopen is, en daarbij vele docenten en andere onderwijsmensen die met haar te maken hebben gehad, gesproken heeft. Ze zijn dus beslist niet over een nacht ijs gegaan, en Thiandi is zeker niet aangenomen als troetelgehandicapte waarmee je goede sier kunt maken. Verder is er mijn intuitie als interviewer – ik heb al vele honderden mensen doorgezaagd over hun leven en daarmee heb ik een zesde zintuig ontwikkeld voor gesprekspartners die mij voor hun karretje willen spannen en een mooi-weer-verhaal vertellen. Die intuitie is uiteraard niet onfeilbaar, maar anders dan de verslaggeefster van de Volkskrant heb ik Thiandi zelf gezien en uren met haar in dezelfde ruimte verkeerd. (Ik heb dat niet nagevraagd maar uit het VK-verhaal maak ik niet op dat de auteur Thiandi ontmoet heeft.) Ik heb steeds het gevoel gehad met haarzelf te communiceren. Mimiek speelt daarbij inderdaad een grote rol, en terecht lijkt mij. Die valt immers niet te sturen door een derde.
Ik ga nog even in op het ‘niet kijken’, wat bij veel mensen tot wantrouwen leidt. Thiandi heeft vaak haar hoofd afgewend van het letterbord, terwijl ze de letters aanwijst. Naar ik begrepen heb heeft dit te maken met een visus-stoornis die ook voorkomt bij spastici: zij kijken niet maar zien wel (zij het slecht). Een vriendin van mij heeft een niet-sprekende spastische zoon, en zij vertelde mij dat hij bij het leren communiceren (met een hoofdbestuurbaar apparaat, dus zonder helper) dezelfde verschijnselen vertoont.
Tenslotte wil ik u erop wijzen dat Thiandi behalve spraakgestoord en motorisch gehandicapt ook verschijnselen van autisme vertoont. Dat betekent dat vreemde reacties in het sociale verkeer uitgelegd kunnen worden als een teken van gebrekkige verstandelijke vermogens, maar evengoed te wijten kunnen zijn aan haar autistische stoornis.
Kortom, ik heb de waarheid voor u niet op een presenteerblaadje met bewijzen en al, maar ik zie ook geen reden om al die scholen en docenten die jaren met haar gewerkt hebben, dag in dag uit, als naievelingen te zien die zich hebben laten beetnemen door een stel al te fanatieke ouders. Daarbij komt, ook door andere ervaringen in de journalistiek, dat ik ervan overtuigd ben dat gehandicapten vaak meer kunnen, weten en begrijpen dan hun omgeving denkt. En dat je ze op zijn minst het voordeel van de twijfel moet geven.
Beste Birgit
Het voordeel van de twijfel geven vind ik een beetje dubieus als het om harde diploma’s gaat. Ook vind ik het een ongeldig argument om een jongen als voorbeeld te nemen die wél zelfstandig typt, alleen omdat hij dezelfde oogafwijking schijnt te hebben. Haar ouders probeerden haar op haar vijfde reeds op een normale school te krijgen en waren destijds reeds nogal aanhoudend. De scholen zagen er toen echter niets in omdat geen enkele normale communicatie met haar mogelijk was. Waren haar ouders toen al zo pushy? Alleen een grondige test kan uitsluitsel geven of haar begeleiders geen invloed hebben op wat ze schrijft. En of ze werkelijk beperkt is. Het vermogen van mensen om zichzelf en hun omgeving te bedriegen is helaas vaak onbeperkt…
Het is toch extreem simpel om te testen of het Thiandi is die antwoord geeft of niet? De begeleider bij bijvoorbeeld een wiskundetentamen moet gewoon een leek zijn, idem voor toetsen in andere vakken. Dan valt er echt weinig te faken…
Zie de ingezonden brief van de wiskundelerares vandaag in de Volkskrant. Zij was erbij toen Thiandi vragen kreeg waarop alleen zij zelf het antwoord kon weten, en adequaat reageerde.
Ik vind het ongelooflijk dat de desbetreffend journalist van het bovenstaand artikel zichzelf een journalist noemt
– Dat AUC niet over 1 nacht over het ijs is gegaan bewijst niets. Integendeel, AUC heeft er alles bij te verliezen om dat niet toe te geven. Tuurlijk zullen ze vertellen dat ze alles en nog wat hebben onderzocht
– Daarnaast vindt ik het stuitend dat ALLE wetenschappelijk onderzoek aantoont dat Facilitated Communication gewoon niet werkt. Waarom denkt deze journalist daar boven te staan
– Met mij en nog vele andere studenten die met Thiandi hebben gestudeerd, hebben nooit geloofd in haar vermogen om te kunnen communiceren. Aparte assistenten voor aparte vakken, niet naar het toetsenbord kijken, haar onmogelijk snelle schoolcarriere.
– Vraagje : Hoe heeft Thiandi leren lezen en schrijven op haar veertiende ? Gesproken over 1 nacht ijs. Na 1 sessie met een begleideren van de Syracuse Institute kon Thiandi vloeiend Engels en Nederlands. Stuitend.
Gr, Nauman ( Voormalig Mede-Student)
Eens met Eef. Je ziet duidelijk dat Thiandi soms helemaal van het toetsenbord/letterkaart wegkijkt. Ze heeft geen controle over haar lichaam dus ik vraag me af hoe ze dan wel de kleine letters kan aanwijzen. Ik vraag me ook af hoe ze zich op de leerstof kan concenteren als ze de hele tijd kreunt en wiegt.
Daarnaast kan iemand die 14 jaar niet gecommuniceerd heeft, geen normale ontwikkeling hebben, zelfs als de verstandelijke vermogens bij geboorte normaal zijn. Om dan op je 14e opeens perfect Engels te spreken en een wo-opleiding te doen, is gewoon science fiction. Thiandi is gewoon verstandelijk gehandicapt maar haar ouders geloven waarschijnlijk zelf dat ze een uitzondering is.
Jammer dat Birgit niet gereageerd heeft op de reactie van Nauman hierboven. Hoe denk je daarover Birgit, dat er best veel onderzoek naar Facilitated Communication gedaan is dat allemaal aantoont dat het echt niet werkt?
Beste Hielke,
Er zijn, zoals zo vaak, ook deskundigen die menen dat het wel werkt. Ik heb me niet tot in den treure verdiiept in FG, ik heb het verhaal van Thiandi opgeschreven zonder daarbij over een nacht ijs te gaan, want ik heb verschillende ‘onpartijdige’ mensen uit haar omgeving gesproken. Wat niet wegneemt dat iedereen het recht heeft om te twijfelen aan Thiandi’s vermogens.
Beste Birgit,
Dank vor je reactie.
Het is logisch dat onpartijdige mensen in haar omgeving van mening verschillen. Geen van hen heeft echter een simpel testje (fluister bijvoorbeeld een simpele vraag in Thiandi’s oor zodat de begeleider het niet kan horen en kijk dan of ze nog het juiste antwoord geeft) met Thiandi uitgevoerd. Al die meningen zijn dus gebaseerd op geloof, en niet op feiten.
Kun je een wetenschappelijke studie noemen waarin wordt aangetoond dat het wel werkt?
Zijn de deskundigen die jij noemt deskundigen op het gebied van het testen van facilitated communication of op een ander vlak?
Heb jij zelf ook een poging gedaan om Thiandi’s hand te ondersteunen? Zo ja, wat zei ze toen?
Ps. er is een zeer goede collegereeks op audio-CDs door het NRC uitgegeven, getiteld Kritisch Denken van Johan Braeckman. Kan ik zeer aanbevelen!
Ps 2. Ter aanvulling hieronder nog een quote van diezelfde Johan Braeckman, en dan zal ik erover ophouden hoor. Het zou alleen de journalistiek zo ten goede komen als de beoefenaars ervan bij complexe onderwerpen zoals dit zich eerst op de wetenschappelijke literatuur (en dat is echt iets anders dan de mening van ‘deskundigen’) zouden concentreren, en die vervolgens niet opzij zouden schuiven. Als dat wel gebeurt, ga je wel degelijk over een nacht ijs, ook al voelt dat misschien niet zo als je veel ‘onderzoek’ ter plaatse hebt gedaan.
“Buitengewone beweringen vragen om buitengewone bewijzen. Niemand is immuun voor pseudowetenschap, bijgeloof en irrationeel denken. We leggen makkelijk valse verbanden, maken verkeerde statistische inschattingen, zijn kwetsbaar voor drogredenen en vertrouwen te veel op onze waarneming en ons geheugen. Ook intelligente mensen ontsnappen hier niet aan. Zij zijn bovendien meer bedreven in het verdedigen en rationaliseren van aantoonbaar foute overtuigingen.”
Beste Brigit,
Door een wonderlijk toeval kwam ik op jouw website terecht. Ik heb een zoon met het syndroom van Down en een vorm van autisme. Tot een 8-9 jaar geleden zat hij op de bank en deed hij helemaal niets en hij sprak niet. Wanneer ik met hem naar buiten ging, liet hij zich rijden in een rolstoel. Wij zijn in die tijd in contact gekomen via Niek Zervaas met de methode gefaciliteerde communicatie. Dit was voor ons een beiden een nieuwe wereld, die open ging. Er ontstond een brug tussen zijn belevingswereld en die van ons.
Hij kon aangeven dat zijn lievelingskleur groen was. Dat hij het niet naar zijn zin had in het gastgezin waar hij regelmatig kwam. Zijn mensenkennis overstijgt de mijne vele malen. Iedere keer sta ik daar weer versteld van hoe hij met een of twee zinnen, iemand diep in het hart kan raken.
Hij heeft mij stap voor stap uit een zware depressie gehaald, doordat hij iedere keer de vinger op de zere plek kon leggen.
Hij heeft mij een mensbeeld geschetst, dat in geen enkel boek te vinden is, maar wat wel heel accuraat is.
Ik heb Thiandi trouwens een keer ontmoet. Het is maar een heel klein wereldje van mensen, die gebruik maken van GC.